Terug naar Skopje

Onze halve bungalow in Ohrid verlaten om via een nog onverkend stuk van Macedonie, maar eerst, het Hollandse Lake Ohrid:

(ze hebben zelfs speciale bordjes voor ons en de noorderburen!)

(Heel commercieel door Jetair uitgebaat, een getrained oog kan de vlag spotten)

Mavrovo National Park viel n beetje in ‘t water, van zodra we Ohrid verlieten begon het te regenen. Veel wandelen is er dus niet echt van gekomen… Al heeft het park potentieel:

De cruise naar Skopje verliep erg vlot, eindelijk nog eens sneller dan 100 kunnen rijden. In 6e blijven voor langer dan 10minuten, dat betekent dat we de pook kunnen gebruiken als chipshouder:

Dan begon de meeste miserie, ‘t ganse centrum van Skopje zat vast en waar de GPS coördinaten ons naartoe leidden was niks te bespeuren van appartementen /  receptie / iets dat op in-checken leek. Onze kar effkes in een doodlopende straat van de lokale medische unief-afdeling gereden, in achteruit er moeten uitmanoevreren omdat het doodliep en langs alle kanten auto’s geparkeerd stonden. Dan besliste ik om de auto te laten staan en te voet opzoek te gaan, tevergeefs, na 30minuten effkes gebeld naar die uitstekende organisatie. De kerel die ons zou komen oppikken kende Skopje amper, maar na een goed anderhalf uur konden we toch binnen.

Boos mailke gestuurd, beetje korting afgetroggeld en nog een laatste keer onze maag overvloedig gaan vullen in restaurant Deja-Vu in het winkelcetrum waar we de eerste dag ook aten. (Wat een toeval!)

Wist-je-dat:

– Zelfs Stefaan goe vol zat? Zeker na volgende dessert (die hij dan nog deelde met Carlo)?

– Ik hetzelfde lot onderging:

– de banen hier echt wel gigantisch veel beter zijn dan wat we gewoon waren

– de GPS ondertussen volledig naar de **** is? Sinds Macedonie tekende hij geen banen meer, is opstarten al te lastig geworden. Terugdragen in garantie die rotzooi!

Bye bye Albania

Vandaag een deftig ontbijt in ‘t hotel, zo eentje waar ge zelf kunt teruggaan zolang de voorraad strekt. Ideaal voor Stefaan en ikzelf.

320km voor de boeg, uit Albanie rijden was ‘t doel. Met de staat van de wegen + bergbaantjes wisten we dat we minstens 8h in de auto zouden zitten.

Maar eerst een tussenstopje, net buiten Sarande: blue eye:

Een bron waar 8 kuub / sec uitkwam.

Afgedankt bruggetje ernaartoe:

En dan, op Albanese bergbaantjes, aan gemiddeld 40km/u putten, boeren, honden, koeien, geiten en stenen ontwijken…

‘s Middags bij ons eten een lekker belgisch biertje gedronken (of toch niet):

Om te eindigen in Macedonië, Ohrit. Waar het vol zit met hollanders. Zelfs de obers in restaurants spreken half Nederlands!

wist-je-dat:

– we zeker 100km het lelijke gat van deze bak zagen?

hij wilde ons maar niet voorlaten, de smeerlap, en inhalen was op vele stukken onmogelijk. Als we dan eens sanitair stopten of een foto namen stak hij ons telkens terug voor…

Sarande

‘t Kasteeltje in Berat met de originele naam “Berat Castle” deze morgen was aanzienlijk groter dan het Gentse Gravensteen. Er woonden zelfs nog mensen in.

(‘t kasteel lag op een heuvel, rondomrond kon je erg ver kijken)

(traditionele bewapening hadden ze daar ook)

(en ook iets recentere kanonnen, eentje uit de eerste wereldoorlog)

(erg jammer van de vuilnisbelt naast ‘t kasteel…)

De scenic route langs de kust naar onze eindbestemming van vandaag was prachtig:

 

Uitzicht van ‘t restaurantje vanmiddag, waar we weer aten aan UGent-resto prijzen en bediend werden door een niet al te snuggere 13 jarige:

wist-je-dat:

– Als je ene achterwiel op de velg rijdt, en je ander lek is, je nog steeds kan rijden? tis te zeggen, gesleept worden door een andere auto. Ze horen je natuurlijk wel komen dan.

 

– We vandaag een dikke 5 uur nodig hadden om 250km te rijden? (Pauzes meegerekend)
Deze keer wel aanvaardbare wegen, maar ‘t gemiddelde in de bergen lag niet veel hoger dan 50km/u. Dat belooft voor de 350km van morgen…

Osum Canyon

Zelfde routine vandaag, buiten dat we eens een wastje deden aangezien mn voorraad ondergoed wel heel krap werd. Snel de boel opplooien, eten en wegwezen.

Via de Albanese apebanen een kilometerke of 250 gereden naar Berat, waar we direct konden inchecken in ons hotel. 2 kamers voor 30 euro elk.
Enig nadeel: geen douchegordijn met als gevolg dat het waterpeil in de badkamer erger is dan als Madou doucht op skireis 😉

Osum Canyon is niet zo ver van Berat, qua kilometers toch. De baan was aanzienlijk beter of gisteren, maar ‘t meeste was toch onverhard.

De Canyon was ni mis! Hier en daar een oud brugje:

(waar we niet over reden, long way down…)

Verder nog effkes gewandeld langs het water:

(met pittoreske taferelen)

wist-je-dat:

– Je de bruggen hier best aan 10km/u oprijdt (gigantische gaten tussen baan en brug)

– We dat de eerste keer niet door hadden…

– Als je op een tweevaks autostrade vindt dat jou rijstroken je niet aanstaan, ze hier gewoon door de middenberm rijden en spookrijden in de andere richting? (voorzichtig of niet inhalen dus 😉 )

– Ze hier deftig internet hebben, waarschijnlijk omdat ze recht op de telefoonpalen aangesloten zijn. Zicht vanuit de kamer:

– We 2x op restaurant gingen, eten en drinken voor 4 man = 4000 Leke = 30 eurotjes

– De ezels hier ferm mogen werken:

Theti

Vanmorgen nog steeds geen stromend water in ons 4-sterrenkot. Het maar heel rap afgebold naar ‘t stad waar we een koffietje dronken en allemaal de wc daar gingen gebruiken.

Gelukkig had ik nog niet betaald, effkes die fransman uit zn nest halen door twee keer tamelijk hard (Stefaan-hard) op zn deur te kloppen. Vermeld dat het nog steeds niet in orde was en dat we ‘t afbolden. Toen hij zei dat hij er 115 euro wou van maken, in plaats van de geadverteerde 135 was ik toch niet helemaal akkoord. En dat zag hij wel toen ik m’n beste frans uithaalde. Zijn tweede bod was 50 euro, wat zijn appartement direct degradeerde tot de goedkoopste slaapplaats van de reis.

Dus op z’n festivals, zonder te douchen, via Lake Komani naar Skodra gereden. Douane ging semi-vlot, alleen spijtig van de bus toeristen waarvan ieders pasport gecontroleerd moest worden.
Eens op de ‘secundaire’ wegen kwamen we hier de typische verkeersregels tegen:

1) stenen op de baan = een gat, verzakking,

2) .. of een grasperkje

3) opletten voor electriciteitsdraden op de baan

(in ‘t groot openen om de draad beter te zien)
Het meer opzich was cava, minder deftig of de landschappen op de baan ernaartoe:

  
Er stonden ook enkele albanezen die ons een boottochtje wilden verkopen. 1 uurke voor 10 euro meende de eerste snotneus. Tot de ‘baas’ van ‘t spel hem kwam moeien, door er een nulleke achter te zetten. Vriendelijk afgewezen.

Smiddags snel gaan inchecken in ons appartement, heel speciaal kotje, maar zeker een van de deftigste over de voorbije twee weken:

Theti national park stond als volgende point of interest op de planning. De baan ernaartoe werd gelijdelijk slechter, tot ze op een gegeven moment nog bezig waren met die te leggen:

(de vriendelijke kraanbestuurder maakte alles vrij en liet ons door)

Bergen hier zijn wel prachtig, dat mag zeker gezegd worden:

   

wist-je-dat:
– Brecht, Stefaan en ikzelf geit aten? Smaakt naar een mix van stoofvlees en schapevlees.
– De mensen langs de straat (vooral de boeren dan) altijd vriendelijk zwaaien naar ons? Wat een contrast met sommige Albanezen in Belgie 😉
– De putten in de straat opvullen met aarde (vandaar dat er soms gras op groeit)
– Je hier in den donker best goed oplet: boeren rijden hier met hooi rond, zonder licht. We mijden dan ook zoveel mogelijk ‘s avonds rijden.

Skadar Lake

Ietske langer geslapen dan gepland. Met dat het gisteren nogal laat was…

‘s Morgens naar ‘t supermarktje achter wat fruitsapkes en koffie. Lekker ontbijtje binnenspelen en off we were, naar Ulcinj. Een kuststadje in het uiterste zuidwesten van Montenegro.

Onderweg stopten we om Skadar Lake te bewonderen, toch wel een erg fraai Vietnamees ogend meer:

 

Daarna een mausoleum (een soort graftombe) op de top van een 1749m hoge berg nabij Centinje, in het Lovcen National Park.
Van bovenop de berg kon je heel ver kijken naar het omringende landschap:

Ze waren met man en macht bezig om den boel daar te restaureren. Erg authentiek was het dus waarschijnlijk nie meer…

De graftombe was van Njegos, een gewezen prins van Montenegro:

Via de andere kant van het meer teruggereden naar onze eindbestemming.

We logeren in een mooi ogend appartement. Vanbuiten lijkt alles decadent, tot je op de details begint te letten (scheef hangende lichten, verkeerd aangesloten schakelaars, verkeerd aangesloten warm/koud water…).

Maar het zal waarschijnlijk de laatste keer verwennerij zijn, want vanaf morgen vertoeven we in Albanië voor 4 dagen.

wist-je-datjes:

• We vanmorgen met 4 ingenieurs zitten kijken hebben hoe we de vaatwas in gang konden krijgen? En het dan nog niet lukte?
• De personeelskosten hier ook gigantisch laag zijn? Net naar de kapper geweest voor 7 eurootjes.
• We geen stromend water hebben in het duurste appartement van de reis? (130 eurootjes; maar volgens de eigenaar zit gans Ulcinj zonder water)
• Ze hier (en pakweg overal in de Balkan) huizen verdiep per verdiep bouwen? Da’s financieel eigenlijk nog geen zo’n slecht idee, maar het trekt er nie op.

Sutjeska

Nog een bergparkske in Montenegro!

Maar eerst een monument onderweg, eentje vanuit de 2e wereldoorlog. Van toen ze in Joegoslavië nog geld hadden. Nu staat het daar te verkommeren…

Dan was het op naar de start van een wandeling die ons naar n hartvormig meer zou brengen. Op google maps en op fora had Brecht ‘t een en ‘t ander opgezocht. Het eerste baantje dat we inreden was gigantisch offroad. Toch het gewaagd en de grootste keien ontweken, en na 20min uiterste concentratie liep het gewoon dood. Terwijl op de kaart stond dat het nog zeker een dikke 15km doorliep.

Teruggekeerd, en via een alternatieve weg geprobeerd (die Rmaps app is echt machtig). Daar lukte het wel en in de korte middag begonnen we met onze wandeling.

Na 3uurkes op pad snel weer de auto in, die ook wel fraai geparkeerd stond:

(Carlo en Stefaan in de watchtower)

En richting de hoofdstad van Montenegro, Posgorica. Dat ligt zo’n 180km verder.
Rekenen dat je hier gemiddeld aan 60-70km per uur kan rijden en het al 17u was + we nog een uur offroad moesten rijden uit het park, kan je al denken dat het een lange en donkere rit was.

Ons appartement hier is tiptop. Heel modern! Rap nog een hamburgerke binnespelen voor we gaan slapen.

wist-je-dat:

• We vandaag 8 keer ons pasport moesten tonen?

1. Grenscontrole: Montenegro buiten
2. Grenscontrole: Bosnie in
3. Flikken die ons tegenhielden langs de baan (gebeurt hier vaker, die mannen weten echt ni wa doen)
4. Parkwachter ingang Nationaal Park in Bosnie
5. Parkwachter van ‘t zelfde nationaal park maar dan over de grens in Montenegro (tussen de bossen)
6. Grenscontrole: bosnie uit
7. Grenscontrole: Montenegro in
8. Flikken langs de baan. En die zaagde half dat ik te snel reed  (eigenlijk niet want de hij wees naar n bord van 50 die 100m verder stond, die mannen praten geen engels en dus smijt je al je papieren naar zn kop en je mag doorrijden)Een mens zou al rapper eens vergeten waar ie zn pasport terug wegsteekt!

• De Montenegrijnen amper engels kunnen? Das pas miserie als ge aan ne parkwachter moe uitleggen da je rond 18u terugkeert en hij zn bariere dus best openlaat.
• We vandaag twee toeristen tegenkwamen. West vlamingen dan nog, met een Albanese nummerplaat.
• Je hier al content mag zijn als ze hier 1 werkend achterlicht hebben?

Durmitor National Park

Gisterenmorgen (zondag) vroeg vertrokken richting een of andere parking in Dubrovnik. Daar hadden we afgesproken met de begeleider voor de 2daagse.

We volgden hem 4 uur in de auto: van Dubrovnik tot diep in de Montenegrijnse bossen.

Camp green (in Grab) een paar houten huizen in no mans land (letterlijk: want het lag tussen buiten Montenegro en Bosnië).

Opt gemak een luncheke binnenwerken en onze raft-gear aandoen:

(Brecht zal wel heel strak int pak, tis eraan te zien ook)

Wetsuit was zeker ni overbodig want het water in de Tara rivier was wel erg koud…

De raftrivier was helaas wel heel kalm (laag water, einde seizoen). Terugkomen in April is de boodschap, dan kunde 80km raften in 40 min en is het vooral level 5 (lvl 6 is het hoogste). En dan vallen er volgens de gids ieder jaar enkele doden.

(Hele kalme rapids…)

Na ‘t raften: warm doucheke, avondeten, kaartje leggen, koud hebben (twas maar 10 graden ofzo), gratis bier krijgen van de barmeid (die massas gezopen had), een kalm feestje rond de vuurkorf en gaan knorren in de koude hutten.

We konden ook eens lang slapen, ontbijt was pas om 9u!

Daarna terug de auto in en de gids volgen richting een wandelplek.

  

  

De landschappen in Durmitor waren van de mooiste die we al tegenkwamen.

Na wat over en weer geloop, en veel Montenegrijns gebrabbel vonden we een wandeling. (zie de berg in de vorm van 2 hoorns / een ingezakte taart hierboven)

Twas wel n heftige klim, tging serieus omhoog…

 

Maar eenmaal boven werden we beloond met n prachtig uitzicht:

 

Fancy panorama’s:

  

Check de 2 pieken: De hoogste 2700m en de andere 2400m. Ferm klimmeke dus! 2700m ist de 3e grootste berg in Montenegro.

De tocht naar beneden ging een stuk vlotter (voor mij toch).
Aan de start van de beklimming stond een klein restaurantje waar we een late (na 16u) lunch binnenspeelden.

(Op zn Montenegrijns, lekker en kloek. Maar wel koud uit de zon en op 1400m. de slimme lezer kan hieruit besluiten dat we 1300m geklommen hebben)

Met de auto naar Zabljak (een klein uurke) waar Brecht en Carlo nog snel een duik namen in ‘t zwembad en Stefaan en ikzelf nog eens ‘t plaatselijke meer gingen checken:

Dubrovnik

Onderweg van Split naar Dubrovnik, de laatste dag Kroatië,  sloegen we effkes af richting Bosnië. Daar tipte een collega van mij een niet zo toeristisch watervalleke.

Na effkes zoeken vonden we t park. Direct gekenmerkt door nieuwe parking en een peet die ons om 2 euro parkeergeld komt vragen. Toen we daar effkes onze boterhammekes binnenspeelden kwamen 4 volle bussen toe. Tot daar het  ‘niet zo toeristisch’  😉

(uiteraard ons best gedaan om geen volk op de foto te hebben)

Maargoed, op zich viel t wel nog mee, al was t wel veel te koud water om een zwemmeke te doen…

In Bosnie hebben ze trouwens ook verstand van bruggen bouwen:

Hier en daar nog een leuk zichtje langs de kronkelende Bosnische wegen:

Al vond ik de autostrade langs de kust in Kroatie iets beter:

In Dubrovnik aangekomen zochten we ons appartementje. Net als in Split veel kleiner dan we gewend zijn voor 80~ eurotjes…

(nabij het appartement)

Maar de ontvangst was wel geniaal. N kerel van rond de 50 die ons kwam ontvangen, ons iets aanbood om te drinken en zn vrouw om domestic fruits stuurde. Dan leuterde hij vanalles over hoe Macedoniërs warriors waren vroeger, en kwamen stelen in Dubrovnik. Hij raadde ons wel een interessant restaurantje aan in het oud stadscentrum.

Dan snel n eind gemaakt aan ‘t gesprek en ons rap richting de oude stadsmuur begeven. Daar deden we weer goeie zaken met de studentenkaarten van Stefaan en Brecht. Een dikke 20 euro in ons zakken.

Nog een gezellig restaurantje gedaan, en cremeke gegeten en snel ons bed in voor de tweedaagse van morgen….

Kajakken en Krka

Gisteren vroeg opstaan om te kajakken! Samen met n bende hollanders de rivier op met een gids of 3.
Water was koud, gelukkig hadden we n wetsuit aan. Met 2 opblaasbare kano-achtige bootjes vaarden we eerst op een rustig stukje van de rivier.

(bende toeristen!)

Dan stapten we uit want een waterval van 12m was niet zo goe te doen met onze ruggegraat:

De bootjes werden wel naar beneden gegooid. Een iets wilder stuk volgde, kleine watervallekes met de grootste als afronder:

  

Het kajakken duurde al bij al een uur of 3, over een 16-tal km rivier.
Opt einde was het wel minder goe georganiseerd: enkel de chauffeurs mochten mee terug naar het beginpunt waar de auto stond, en die moesten dan terugrijden om de rest op te pikken.
Heel rechtvaardig was ‘t nie want enkel wij en n ander koppel konden nie volledig mee, terwijl n hoop hollanders en engelsmannen wel volledig naar tbegin (dikke 35km verder) gevoerd werd.
Kga daar wel nog eens n howto-organise-trips-for-dummys-mailke voor sturen naar hun baas 😉

‘s Avonds gingen we dedacent dineren in het beste kot (volgens tripadvisor) van Sibenik. ‘t Eten was ferm in orde, enkel de wachttijd was n minpuntje:

Nog rap eens door het oude stadscentrum gewandeld, richting ons bedje:

Slapen deden we weer in een even decadent maar goedkoop appartement, 3 slaapkamers, 2 badkamers en fancy living voor een slordige 20 euro per persoon.

Vandaag stond Krka nationaal park op de planning. Beetje te vergelijken met Plitviche qua watervallekes, maar deze keer lag de nadruk meer op plateau’s:

Erg commercieel kot, maar wel prachtige watervallen.

Daar was ook een van de eerste dammen, in 1895 gebouwd leverde hij een magere 500kw vermogen.

Brecht leverde meer toen hij n paar gietijzeren schoeppen van de grond squatte.

Als afsluiter een kleine wandeling met een 600-tal trappen op een rots:

Waar Stefaan en Brecht op de top begroet werden door een bidsprinkhaan: